آن بیرون عوض می شود؟

 عقب یک پراید مشکی نشسته بودند که یک کپه گل را چسبانده بودند جلوش ویکی دیگر هم عقب،به همراه 60 نفر دیگر...
 خوشحال بود، داشت با حرارت تمام حرف می زد،فکرش را بکنید!فقط خوشحال نبود،فقط لبخند نمی زد، فقط حرف  نمی زد، "با حرارت تمام" حرف می زد. یک خاطره ای ، داستانی ، چیزی را تعریف می کرد.عقب یک پراید مشکی که چراغش با غرور تمام روشن بود و من برق چشم های داماد را برای همین توانستم ببینم واین را که تکیه نداده است.برای اینکه داستانش را خوب بتواند تعریف کند لازم بود که لم ندهد، مسلط باشد. اما چطور؟!

چطور می توانست شب عروسیش داستان تعریف کند؟ چطور می توانست فکر نکند ؟ به این که حالا چی؟ به این که فردا چی؟ به این که چه کار کرده؟ چرا این کاررا کرده؟ اشتباه نکرده؟بعد از این چه کارهایی را "باید" بکند؟چطور می توانست این قدر سر خوش و رها باشد؟چرا من نمی توانم ؟ چرا من نمی خندم؟چرا من وقتی می خواهم بروم تا میدان ونک و بر گردم، سه روز فکر می کنم،به عواقبش،به جوانبش ، به قبلش، به بعدش،وآخرش هم نمی روم، اما او رفته، رفته جایی که اگر اشتباه هم کرده باشد معلوم نیست بتواند برگردد یا چیزی را بر گرداند و دارد می خندد.

رامین می گوید:"همه چیز به آن تو ربط دارد.همان  طور که هستی، دنیا را می بینی."دلم می خواهد بخندم. سر خوشانه ،بی تصمیم، بی فکربخندم.دلم می خواهد یادداشت هایی بنویسم که درباره این خود نکبت نباشد.درباره آن بیرون باشد. آن بیرون، وقتی که عوض شده است.